پخلوچهلغتنامه دهخداپخلوچه . [ پ َ / پ ِ چ َ / چ ِ ] (اِ) پخلیجه . پخلیچه . پخپخو. غلفج . غِلغلَک . غَلغلی . و آن انگشتان را در زیر بغل کسی بحرکت آوردن باشد یاخاریدن کف دست یا پا و جز آن تا وی را خنده افتد.
خلوةلغتنامه دهخداخلوة. [ خ َل ْ وَ ] (ع اِ) جای خالی از غیر. (منتهی الارب ) (از لسان العرب ) (از تاج العروس ). ج ، خلوات . || تنهایی . (منتهی الارب ).
خلوةلغتنامه دهخداخلوة. [ خ َل ْ وَ ] (ع مص ) گرد آمدن با وی در خلوت . || تبری کردن از کاری . || فرستادن چیز. || ریشخند کردن کسی را. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). منه : خلایة.
خلوةلغتنامه دهخداخلوة. [ خ ِل ْ وَ ] (ع ص ) مؤنث خلو. زن فارغ و بری . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
خلاعلغتنامه دهخداخلاع . [ خ ُ ] (ع اِ) نوعی از دیوانگی مردم . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). || بیماری صرع . (ناظم الاطباء).
پخپخوفرهنگ فارسی عمیدفشار و مالشی که با سر انگشتان به زیر بغل یا پهلوی کسی بدهند تا به خنده آید؛ پخلوچه؛ پخلیچه؛ غلغلک.
پخلیچهلغتنامه دهخداپخلیچه . [ پ َ / پ ِ چ َ / چ ِ ] (اِ) پخپخو. غلغلج . غلفچ . پخلیجه . پخلوجه . پخلوچه . غِلغلَک . پخلِچه . غِلغلی .
پخ پخولغتنامه دهخداپخ پخو. [ پ َ / پ ِ خ ْ پ َ / پ ِ ] (اِ)پِخلوُچَه . پِچلیچه . غلغلیچ . غلملیچ . (رشیدی ). غلفچ . غلمچ . قلفچه . غلغلک . غلغلی . و آن چنانست که انگشت در زیر بغل کسی کنند و بنوعی بجنبانند که بخنده افتدیا کف پای