هواخوریلغتنامه دهخداهواخوری . [ هََ خوَ / خ ُ ] (حامص مرکب ) تنفس هوا. استنشاق هوای پاک .- هواخوری رفتن ؛ در تداول یعنی رفتن به جای خوش آب و هوا برای آسایش .
هواخورلغتنامه دهخداهواخور. [ هََ خوَرْ / خُرْ ] (اِ مرکب ) هواکش . مجرایی که هوای خارج را به درون ساختمان می کشد.