ناف ارضلغتنامه دهخداناف ارض . [ ف ِ اَ ] (اِخ ) کنایه از مکه ٔ معظمه است . (برهان قاطع) (آنندراج ) (از رشیدی ). ناف زمین . ناف خاک . ناف عالم . مکه ٔ معظمه و خاک کعبه . (ناظم الاطب
نأفلغتنامه دهخدانأف . [ ن َءْف ْ ] (ع مص ) کوشیدن . جِدّ. (از معجم متن اللغة) (از اقرب الموارد). کوشش کردن . (ناظم الاطباء). || خوردن . (از معجم متن اللغة) (از اقرب الموارد) (
ناففرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. (زیست‌شناسی) سوراخ و گودی کوچک روی شکم که از بریدن بند ناف باقی می‌ماند.۲. [مجاز] وسط و میان چیزی. ناف ارض: [قدیمی، مجاز] = ناف عالم ناف زمین (زنی): [قدیمی،
ناف خاکلغتنامه دهخداناف خاک . [ ف ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) شکم خاک . دل خاک . قعر زمین . بطن زمین . درون زمین . دل زمین : زری کآدمی را کند بیمناک چه در صلب آتش چه در ناف خاک .|
ناف زمینلغتنامه دهخداناف زمین . [ ف ِ زَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) ناف خاک . شکم خاک . || مرکز زمین : دهلیز سراست ناف فردوس چون ناف زمین میان کعبه . خاقانی . || (اِخ ) ناف ارض . کن
ناف عالملغتنامه دهخداناف عالم . [ ف ِ ل َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) مرکز عالم . مرکز زمین . || (اِخ ) به معنی ناف زمین است که کنایه از مکه ٔ معظمه باشد. (برهان قاطع). مکه ٔ معظمه .
دایهلغتنامه دهخدادایه . [ی َ / ی ِ ] (اِ) (فارسی است و در لغت عرب آنرا عربی گیرند). مُرضعه . حاضنه . ظئر. ظاغیة. (منتهی الارب ). غاذیة. (ملخص اللغات ). پازاج . پازاچ . زن که بچه