میزیدنلغتنامه دهخدامیزیدن . [ دَ ] (مص ) میختن . آب تاختن . (لغت فرس اسدی ) (صحاح الفرس ). شاشیدن و بول کردن . (ناظم الاطباء). ادرار کردن . شاشیدن . آب تاختن . شاش کردن . (یادداشت
میزیدنفرهنگ فارسی عمید / قربانزادهبول کردن؛ شاشیدن: ◻︎ هر کجا در دل زمین موشی‌ست / سر‌نگونسار بر فلک میزد (انوری: ۶۰۳).
مزیدنفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. چشیدن: ◻︎ از شکر گر شکل نانی می‌پزی / طعم قند آید نه نان چون می‌مزی (مولوی: ۱۵۲).۲. مکیدن.
مرزیدنلغتنامه دهخدامرزیدن . [ م َ دَ ] (مص ) لحنی در ورزیدن . مشت و مال دادن چنانکه خمیر را. مالیدن . مالش دادن . (یادداشت مرحوم دهخدا). رجوع به مُرز و نیز رجوع به مَرزه به معنی م
میزلغتنامه دهخدامیز. (اِ)اسم از میزیدن یا میختن . شاش و بول . (ناظم الاطباء).آب تاختن بود. (لغت فرس اسدی ). پیشاب را گویند. (فرهنگ جهانگیری ). پیشاب و شاش را گویند و به عربی بو
میزالغتنامه دهخدامیزا. (نف ) صفت دائم از میزیدن . میزنده (صفت مشبهه ) مصدر میختن یا میزیدن . شاش کننده . (از یادداشت مؤلف ).
میزانلغتنامه دهخدامیزان . (نف ) صفت حالیه از میزیدن و میختن ، میزنده . در حال میختن . (یادداشت مؤلف ).
