مهنةلغتنامه دهخدامهنة. [ م ِ / م َ ن َ/ م َ هََ ن َ / م َ هَِ ن َ ] (ع اِ) زیرکی در خدمت و کار. (منتهی الارب ). خدمت . ج ، مِهَن . (مهذب الاسماء).
مهنةلغتنامه دهخدامهنة. [ م َ / م ِ ن َ ] (ع مص ) مهن . مهنت . خدمت کردن . (منتهی الارب ) (زوزنی ). || زود رنجانیدن کسی را. (منتهی الارب ). || خوار شدن . (زوزنی ). || دوشیدن . (زوزنی ). دوشیدن شتران وقت بازگشت . || آرمیدن با زن . (از منتهی الارب ).
مهنةلغتنامه دهخدامهنة. [ م ِ ن َ ] (ع اِ) جامه ها که در جمعه و اعیاد پوشند. || جامه ٔ کار. (دستور الاخوان ).
مهنةدیکشنری عربی به فارسیدوره زندگي , دوره , مسير , مقام ياشغل , حرفه , امتحان سخت براي اثبات بيگناهاي , کار شاق , پيشه , شغل , اقرار , اعتراف , حرفه يي , پيشگاني , پيشه کار , محنت , رنج , ازمايش سخت , عذاب , اختلا ل
محنیةلغتنامه دهخدامحنیة. [ م َ ی َ ] (ع اِ) خم وادی . پیچ رود. محنوة. محناة. ج ، محانی . || زمین کج . (منتهی الارب ). || شیردوشه از چرم شتر که ریگ در بعض پوست آن کرده بیاویزند تا خشک شده مانند کاسه شود یا کفه ٔ ترازو. (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
مهنهلغتنامه دهخدامهنه . [ م َ ن َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان فیض آباد بخش فیض آباد محولات شهرستان تربت حیدریه ٔخراسان ، واقع در 12هزارگزی جنوب خاوری فیض آباد. سر راه عمومی گناباد به فیض آباد آبش از قنات و راهش اتومبیل رو است . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج <spa
مهنهلغتنامه دهخدامهنه . [ م َ ن َ ] (اِخ ) یکی از اعاظم بلاد خراسان از ناحیت خابران و از آنجاست شیخ ابوسعید فضل اﷲبن ابی الخیر صوفی معروف : بوسعید مهنه در حمام بودقائمش کافتاد مردی خام بود. عطار.قصبه ٔ مهنه از توابع خاوران است و آن
مهینهلغتنامه دهخدامهینه . [ م ِ ن َ / ن ِ ] (ص تفضیلی ، ص عالی ) مهین . بزرگ . (غیاث ). مقابل کهین . مقابل بزرگتر. (حاشیه ٔ فرهنگ اسدی نخجوانی ). مهتر : ز تیغ کوه درختان فروفکنده بموج از او کهینه درختی مه از مهینه چنار. <p c