مهدةلغتنامه دهخدامهدة. [ م ُ دَ ] (ع اِ) زمین بلند یا زمین پست هموار نرم . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). زمین بلند یا زمین پست . (آنندراج ). زمین پست و هموار و نرم . ج ، مُه
مهدلغتنامه دهخدامهد. [ م ُ ] (ع اِ) زمین بلند. || زمین پست و هموار و نرم . (منتهی الارب ) (ازناظم الاطباء) (از آنندراج ). ج ، امهاد، مهدة. || ج ِ مهاد. (ناظم الاطباء). رجوع به
امهادلغتنامه دهخداامهاد. [ اَ ] (ع اِ) ج ِ مُهْد. (از اقرب الموارد و ذیل آن ) (از منتهی الارب ). ج ِ مِهَدة. (از منتهی الارب ) . زمینهای بلند و یا زمینهای پست وهموار و نرم . (از
ابوطاهرلغتنامه دهخداابوطاهر. [ اَ هَِ ] (اِخ ) تبانی . یکی از معاریف آل تبان و از اعیان قضات . اوقضای طوس و نسا داشت و از دست مسعود غزنوی به رسالت نزد قدرخان شد و آنگاه که با مهدها
مرززلغتنامه دهخدامرزز. [ م ُ رَزْ زَ ] (ع ص ) طعام مرزز؛ طعام با برنج پخته . (از منتهی الارب ). طعامی که در آن برنج به کار برده باشند. (از اقرب الموارد) (از متن اللغة). || قرطاس
ابوکالنجارلغتنامه دهخداابوکالنجار. [ اَ ل ِ ] (اِخ ) خال نوشیروان بن منوچهربن قابوس . در آن وقت که مسعود کدخدائی برای ری و جبال تعیین کردن میخواست خواجه احمدحسن ، نام ابوکالیجار برد و