مغفرلغتنامه دهخدامغفر. [ م ِ ف َ ] (ع اِ) خود. (دهار) (صحاح الفرس ). خود که بر سر نهند. (مهذب الاسماء). خود آهنی که صیغه ٔ اسم آلة است ، از غفر که به معنی پوشیدن و پنهان کردن اس
مغفرلغتنامه دهخدامغفر. [ م ُ ف ِ ] (ع ص ) بز کوهی با بچه .(مهذب الاسماء). بز کوهی ماده با بچه . مغفرة. (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). و رجوع به مُغفِرَة شود.
مغفرلغتنامه دهخدامغفر. [ م ُ ف ُ ] (ع اِ) مِغفار. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (اقرب الموارد). و رجوع به مغفار شود.- امثال :هذا الجنی لا ان یکدالمغفر ؛ یعنی گوارا ب
مقفرلغتنامه دهخدامقفر. [ م ُ ف ِ ] (ع ص ) ویران شده و خراب و خالی از اهل . (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). و رجوع به اِقفار شود.
مغفر شکاففرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. آن‌که مغفر را بر سر دشمن بشکافد.۲. [مجاز] نیرومند؛ شجاع: ◻︎ که لشکرکشوفان مغفرشکاف / نهان صلح جویند و پیدا مصاف (سعدی۱: ۷۷).
مغفر شکاففرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. آن‌که مغفر را بر سر دشمن بشکافد.۲. [مجاز] نیرومند؛ شجاع: ◻︎ که لشکرکشوفان مغفرشکاف / نهان صلح جویند و پیدا مصاف (سعدی۱: ۷۷).
مغفرشکافلغتنامه دهخدامغفرشکاف . [ م ِ ف َ ش ِ ] (نف مرکب ) از صفات تیغ و خنجر و مانند آن است . (از مجموعه ٔ مترادفات ص 103). شکافنده ٔ مغفر. که کلاه خود را شکافد : ملک ده ، لشکرشکن
مغفرکوبلغتنامه دهخدامغفرکوب . [ م ِ ف َ ] (نف مرکب ) کوبنده ٔ مغفر. که خود را درهم کوبد. که خود آهنین را کوفته و متلاشی سازد : چو همت است چه حاجت به گرز مغفرکوب چو دولت است چه حاجت
مغفرةلغتنامه دهخدامغفرة. [ م ِ ف َ رَ ] (ع اِ) زره خود که زیر کلاه پوشند. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). مِغفَر. ج ، مغافر. (اقرب الموارد). و رجوع به مغفر شود.
مغفرةلغتنامه دهخدامغفرة. [ م ُ ف ِ رَ ] (ع ص ) بز کوهی ماده بابچه . ج ، مغفرات . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از ناظم الاطباء). ماده بز کوهی بابچه . (از اقرب الموارد). و رجوع به مُ
