مشؤوملغتنامه دهخدامشؤوم . [ م َ ئو ] (ع ص ) مَشوم . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) (محیطالمحیط). بمعنی منحوس صحیح است چه این صیغه اسم مفعول است از شام یشام مشؤوما
عشره ٔ مشؤومهلغتنامه دهخداعشره ٔ مشؤومه . [ ع َ ش َ رَ / رِ ی ِ م َ ئو م َ / م ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) از سال شصت ویکم عمر آدمی تا هفتاد.
مذؤوملغتنامه دهخدامذؤوم . [ م َ ئو ] (ع ص ) خردو حقیر داشته شده . (از آنندراج ). آنکه او را بد گفته شده است . (فرهنگ خطی ). عیب کرده شده . خوار و حقیر شده . رسوا. (ناظم الاطباء)
مسؤوملغتنامه دهخدامسؤوم . [ م َ ئو ] (ع ص ) نعت مفعولی از مصدر سأم . آنچه از او به ستوه آمده باشند. (از منتهی الارب ). آنچه از او بیزار شده باشند. و رجوع به سأم و سآمة شود.
عشره ٔ مشؤومهلغتنامه دهخداعشره ٔ مشؤومه . [ ع َ ش َ رَ / رِ ی ِ م َ ئو م َ / م ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) از سال شصت ویکم عمر آدمی تا هفتاد.
مشئوملغتنامه دهخدامشئوم . [ م َ ] (ع ص ) مشؤوم . میشوم . بدیمن . نامیمون . نامبارک : بر زنی گشت عاشق آن مشئوم آن نگونسارتر ز راهب روم . سنایی (حدیقه از فرهنگ فارسی معین ).و رجوع
شوردستلغتنامه دهخداشوردست . [ دَ ] (ص مرکب ) نامیمون و مشؤوم و نامبارک و نحس . (از ولف ) : نگفتم که با رستم شوردست نشاید بر این بوم ایمن نشست .فردوسی .