مزعفرلغتنامه دهخدامزعفر. [ م ُ زَ ف َ ] (ع ص ، اِ) پالوده . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (نشوء اللغة ص 91). || شیر سرخ که اسدالورد باشد. (منتهی الارب ). اسد الورد
مزعفرلغتنامه دهخدامزعفر. [ م ُ زَ ف َ ] (ع ص ) زعفرانی . (یادداشت مرحوم دهخدا) (آنندراج ) (غیاث ): ثوب مزعفر؛ جامه ٔ رنگ کرده به زعفران . (ناظم الاطباء) (مهذب الاسماء). رنگ داده
مزعفرفرهنگ انتشارات معین(مُ زَ فَ) [ ع . ] (اِمف .) 1 - زرد، به رنگ زعفران . 2 - غذایی که با زعفران خوشبو و رنگین کرده باشند.
مزعفرفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. زعفرانی؛ زردرنگ.۲. طعامی که آن را با زعفران خوشبو و رنگین کرده باشند؛ خوراکی که در آن زعفران ریخته باشند.
مزعفریلغتنامه دهخدامزعفری . [ م ُ زَ ف َ ] (ص نسبی ) منسوب به مزعفر. زعفرانی . زرد : حصیری آن روز در جبه ای بود زرد و مزعفری . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 168).خم چو پری گرفته ای یافته
طلسم مزعفرلغتنامه دهخداطلسم مزعفر. [ طِ ل ِ م ِ م ُ زَ ف َ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) تعویذی که بزعفران نویسند : اینک خزان معزم عید است بهر صبح بر برگ رز نبشته طلسم مزعفرش .خاقانی (از
طیلسان مزعفرلغتنامه دهخداطیلسان مزعفر. [ طَ/ طِ ل َ ن ِ م ُ زَ ف َ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) کنایه از شعاع آفتاب است . (برهان ) (آنندراج ) : تا زمین بر کتف ز خلعت روزطیلسان مُزَعْفَر ان
منعفرلغتنامه دهخدامنعفر. [ م ُ ع َ ف ِ ] (ع ص ) خاک آلوده . (آنندراج ) (از منتهی الارب ). به خاک آلوده شده و در خاک غلتیده شده . (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به انعفار
مزعفریلغتنامه دهخدامزعفری . [ م ُ زَ ف َ ] (ص نسبی ) منسوب به مزعفر. زعفرانی . زرد : حصیری آن روز در جبه ای بود زرد و مزعفری . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 168).خم چو پری گرفته ای یافته
طلسم مزعفرلغتنامه دهخداطلسم مزعفر. [ طِ ل ِ م ِ م ُ زَ ف َ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) تعویذی که بزعفران نویسند : اینک خزان معزم عید است بهر صبح بر برگ رز نبشته طلسم مزعفرش .خاقانی (از
طیلسان مزعفرلغتنامه دهخداطیلسان مزعفر. [ طَ/ طِ ل َ ن ِ م ُ زَ ف َ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) کنایه از شعاع آفتاب است . (برهان ) (آنندراج ) : تا زمین بر کتف ز خلعت روزطیلسان مُزَعْفَر ان
عاشقبالغتنامه دهخداعاشقبا. [ ش ِ ] (اِ مرکب ) نام طعامی است ترش : پیش از آن دم که مزعفر شکفد همچون گل داغ او چون حبشی بر رخ عاشقبا بود.بسحاق اطعمه (دیوان ص 51).
برنج شمالهلغتنامه دهخدابرنج شماله . [ ب ِ رِ ج ِ ش َ ل َ / ل ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) مزعفر، که آن طعامی باشد معروف . (از برهان ). برنجی است که در شیراز بخوبی معروف است و از آن مز