مرکنلغتنامه دهخدامرکن . [ م ِ ک َ] (ع اِ) لگن و تغاره ٔ بزرگ که در وی جامه شویند. (منتهی الارب ). تغار و نیم لگن . (دهار). اجانه که جامه در آن شویند. (از اقرب الموارد). تشت کوچک . لگنچه . ج ، مَراکن . (اقرب الموارد) (منتهی الارب ) : امروز دومرده پیش گیرد مرکن ف
مرکنلغتنامه دهخدامرکن . [ م ُ رَک ْ ک َ ] (ع ص )نعت مفعولی از مصدر ترکین . رجوع به ترکین شود. || ضرع مرکن ؛ پستان بزرگ چارپایان گویی که دارای ارکان است . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || وزین و سنگین شده . (از اقرب الموارد).
مرقنلغتنامه دهخدامرقن . [ م َ ق َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان طبس مسینا بخش درمیان شهرستان بیرجند، واقع در 46هزارگزی جنوب شرقی درمیان و 6هزارگزی جنوب شرقی دستگرد. آب آن از قنات و محصول آن غلات و شلغم و چغندر و راه آن مالرو است
مرقنلغتنامه دهخدامرقن . [ م ُ رَق ْ ق ِ ] (ع ص ) نعت فاعلی از ترقین . رجوع به ترقین شود. || کاتب و نویسنده . مرقم . (از اقرب الموارد). و رجوع به مرقم شود.
مراکنلغتنامه دهخدامراکن . [ م َ ک ِ ] (ع اِ) مراکین . ج ِ مرکن . (از متن اللغة). رجوع به مَرکَن شود.
مرقونلغتنامه دهخدامرقون . [ م َ ] (ع ص ) نعت مفعولی از رقن . رجوع به رقن شود. || به معنی مرقوم است . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). رجوع به مرقوم شود.
مرکنةلغتنامه دهخدامرکنة. [ م ُ رَک ْ ک َ ن َ ] (ع ص ) تأنیث مرکن که نعت مفعولی است از مصدر ترکین . رجوع به مرکن و ترکین شود. || ناقة مرکنةالضرع ؛ ماده شتر برآمده پستان و درازپستان . (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
مرکندلغتنامه دهخدامرکند. [ م َ رَ ک َ ] (اِخ ) پایتخت سغدیان در لشکرکشی اسکندر. برخی آن را همان سمرقند دانسته اند. (تاریخ ایران باستان ج 2 ص 1701).
مراکنلغتنامه دهخدامراکن . [ م َ ک ِ ] (ع اِ) مراکین . ج ِ مرکن . (از متن اللغة). رجوع به مَرکَن شود.
ابراهیم بن محمد نیشابوریلغتنامه دهخداابراهیم بن محمد نیشابوری . [ اِ م ِ ن ِ م ُ ح َم ْ م َ دِ ] (اِخ ) ملقب به مرکن . رجوع به مرکن ابراهیم ... شود.
دو مردهلغتنامه دهخدادو مرده .[ دُو م َ دَ / دِ ] (ص نسبی ) منسوب به دو مرد. آنچه که کفاف دو مرد را دهد؛ خوراک دو مرده : امروز دو مرده بیش گیرد مرکن فردا گوید تربی از اینجا برکن .سعدی (کلیات چ مصفا ص <span cla
اجانهلغتنامه دهخدااجانه . [ اِج ْ جا ن َ ] (ع اِ) ایجانه . پنگان . (صراح ) (منتهی الارب ). پیاله . (منتهی الارب ). تغار. تغارچه . تغارک . مرکن . طاس . و آن مانند نیم خُم یا نیم کوزه ای است که در آن آب و مثل آن کنند و ماننده ٔ لاوک از سنگ یا از گل و غیر آن که در آن جامه شویند. ج ، اَجاجین ، اجا
مرکنةلغتنامه دهخدامرکنة. [ م ُ رَک ْ ک َ ن َ ] (ع ص ) تأنیث مرکن که نعت مفعولی است از مصدر ترکین . رجوع به مرکن و ترکین شود. || ناقة مرکنةالضرع ؛ ماده شتر برآمده پستان و درازپستان . (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
مرکندلغتنامه دهخدامرکند. [ م َ رَ ک َ ] (اِخ ) پایتخت سغدیان در لشکرکشی اسکندر. برخی آن را همان سمرقند دانسته اند. (تاریخ ایران باستان ج 2 ص 1701).
