لغتنامه دهخدا
مراقة. [ م ُ ق َ ] (ع ص ، اِ) موی و پشم برکنده از پوست . (منتهی الارب ). پشم و موی منتتف و برکنده ، یا خاص بدانچه که از پوست به هنگام دباغت برکنند. (از متن اللغة). || گیاه برکنده ٔ اندک جهت ستور. (منتهی الارب ). گیاه مختصری که برای گوسفند از زمین برکنند. (از متن اللغة) (از اق
