مانکنلغتنامه دهخدامانکن . [ ک َ ] (فرانسوی ، اِ) پیکره ای به شکل انسان که از چوب و جز آن سازند و درخیاطخانه ها و مغازه های لباس فروشی نمونه های لباس را به معرض تماشا گذارند. (از
مانکنفرهنگ انتشارات معین(کَ) [ فر. ] (اِ.) مجسمه ای به شکل انسان در فروشگاه ها که لباس را بر تن آن می کنند تا فرم و ریخت لباس بهتر دیده شود.
مانکنفرهنگ فارسی عمید / قربانزاده۱. پیکرهای از انسان که برای نمایش لباس، در فروشگاههای لباس به کار میرود.۲. فردی شغلش پوشیدن لباسهای جدید و نمایش آن به خریداران است.۳. [عامیانه، مجاز] خوشا
ماندنگویش اصفهانی تکیه ای: bemuni طاری: mundan طامه ای: mundan طرقی: mandan کشه ای: mandan نطنزی: mondan