قب

qab[b]

معنی

۱. پارۀ گریبان پیراهن: ◻︎ کمانگر همیشه خمیده بُوَد / قبادوز را قب دریده بُوَد (نظامی۶: ۱۱۶۰).
۲. پیمانه‌ای برای وزن کردن غله.

جست‌وجوی دقیق

قب

لغت‌نامه دهخدا

قب . [ ق َ ] (ع اِ صوت ) حکایت آوازشمشیر چون بر ضریبه فتد. (منتهی الارب ). حکایت آواز ضرب شمشیر چون بر چیزی برخورد کند. (ناظم الاطباء).

قب

لغت‌نامه دهخدا

قب . [ ق َب ب ] (ع ص ، اِ) مرد. مرد فحل پهلوان . || گشن با اصل و نیکو. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). نر و گشن از مردم و شتر. || نیکو و نجیب و ماهر در ضراب . (م

قب

لغت‌نامه دهخدا

قب . [ ق َب ب ] (ع مص ) خشک شدن گیاه : قب ّ النبت قبّاً (از باب ضرب و نصر)؛ خشک گشت آن گیاه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || بریدن . قطع: قب ّ الشی ٔ؛ برید آ

قب

لغت‌نامه دهخدا

قب . [ ق ِب ب ] (ع اِ) پیرو. || بزرگ قوم . || استخوان بیرون آمده میان دو سرین . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). استخوان برآمده از پشت میان دو الیه . استخوان که ن

قب

لغت‌نامه دهخدا

قب . [ ق ُب ب ] (ع ص ، اِ) ج ِ اَقَب ّ و قَبّاء. باریک میان ها: خیل قب ؛ اسبان باریک و لاغر میان . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).

جست‌وجوی هم‌آوا

غب

گویش مازنی

۱غیب – غیب گویی ۲پیشگویی

غب

لغت‌نامه دهخدا

غب . [ ] (اِخ ) شهری است دریائی ، بنات معروف به غبیة به این شهر منسوب است .

غب

لغت‌نامه دهخدا

غب . [ غ َب ب ] (ع مص ) روز در میان بر آب آمدن شتران : غبت الابل غباً و غبوباً. || میان روز آمدن بر قوم : غَب َّ فلان ٌ عن القوم . || و یقال فلان لا یغبنا عطأه

غب

لغت‌نامه دهخدا

غب . [ غ ِب ب ] (ع اِ) سرانجام . پایان . پایان کار. پایان هر چیزی . (منتهی الارب ). || یک در میان . روز در میان . (از قطر المحیط). روزی آمدن و روزی نه . (دهار).

غب

لغت‌نامه دهخدا

غب . [ غ ُب ب ] (ع ص ، اِ) رونده از دریا چندان که در دشت دوردرآید. || زمین پست . || ایستادنگاه آب . ج ، اغباب . غبوب . (منتهی الارب ). ج ، غبان . (المنجد). || خ

جست‌وجوی مشابه

قب بزوئن

گویش مازنی

گاز بزرگ زدن – برداشتن لقمه ی بزرگ تر از دهان

قُب، قُپ، بُق

گویش تهرانی

لپ،گِردی

قب ء

لغت‌نامه دهخدا

قب ء. [ ق َب ْءْ ] (ع مص ) خوردن : قباءالطعام قباءً؛ خورد آن را. || قباء الرجل من الشراب ؛ پر شد شکم از آب و بسیار خورد آن را. (منتهی الارب ).

قبله

فرهنگ انتشارات معین

(قِ لَ یا لِ) [ ع . قبلة ] (اِ.) جهتی که هنگام نماز خواندن به آن رو می کنند.

قبله ساختن

فرهنگ انتشارات معین

( ~ . تَ) [ ع - فا. ] (مص م .) پیش رو قرار دادن .

جست‌وجوی مشابه غلط تایپی

rf generator

فرهنگ لغات علمی

مولد فرکانس رادیویی

rfree

دیکشنری انگلیسی به فارسی

rfree

RFD

دیکشنری انگلیسی به فارسی

RFD

rfb

دیکشنری انگلیسی به فارسی

Rfb

rfound

دیکشنری انگلیسی به فارسی

پیدا کردن

جست‌وجوی متن

قب ء

لغت‌نامه دهخدا

قبیب

لغت‌نامه دهخدا

قبیب . [ ق َ ] (ع مص ) شنیده شدن آواز دندان شیر از بر هم زدن . گویند: قب الاسد قباً و قَبیباً؛ شنیده شد آواز دندان شیر از بر هم زدن . (از منتهی الارب ).

قبوب

لغت‌نامه دهخدا

قبوب . [ ق ُ ] (ع مص ) بانگ و فریاد نمودن در خصومت . گویند: قب القوم قبوباً؛ بانگ و فریاد کردند در خصومت . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || پژمرده گ

قبی

لغت‌نامه دهخدا

قبی . [ ق ُب ْ بی ی ] (ص نسبی ) نسبت است به قب و به قول ابن ماکولا، آن [ قب ] مکیالی است که بدان سنجند. (انساب سمعانی ). رجوع به قب شود.

قبی

لغت‌نامه دهخدا

قبی .[ ق ُب ْ بی ی ] (ص نسبی ) نسبت است به قُب و آن بطنی است از مراد. (سمعانی ). رجوع به قب شود. ابن ماکولا گوید: نسبت است به قبیله ای از مراد. (انساب سمعانی ).