فندکلغتنامه دهخدافندک . [ ف َ دَ ] (اِ) آلتی است فلزی که در آن سنگ مخصوص و فتیله تعبیه کرده اند و با آن آتش روشن کنند. غالباً برای آتش زدن سیگار به کار رود. (فرهنگ فارسی معین ).
فندقگویش اصفهانی تکیه ای: fandoq طاری: fandoq طامه ای: fandoq طرقی: fendöq کشه ای: fandoq نطنزی: fandoq
