فمهلغتنامه دهخدافمه . [ ف َ م َ ] (اِخ ) شهری است خرد [ به هندوستان ]، و گوهرهای بسیار بدین جای افتد. (حدود العالم ).
فامةلغتنامه دهخدافامة. [ م َ ] (اِخ ) شهری است در ولایت شام . آنجا میوه بسیار خیزد، و میوه فروش را فامی خوانند که نسبت به این شهر است . (از تاریخ بیهقی ص 127).
تسدیملغتنامه دهخداتسدیم . [ ت َ ] (ع مص ) دهن اشتر ببستن . (تاج المصادر بیهقی ): فنیق مُسَدَّم ، کمعظم ؛ جعل علی فمه الکعام . (ذیل اقرب الموارد از صحاح ). || تغییر یافتن و بدبو ش
تندسلغتنامه دهخداتندس . [ ت َ ن َدْ دُ ] (ع مص ) بر زمین افتادن و دست بر دهان نهادن ، یقال : ندس به الارض فتندس ؛ ای وقع فوضع یده علی فمه . (منتهی الارب )(ناظم الاطباء) (از آنند
جلعلغتنامه دهخداجلع. [ ج َ ل َ ] (ع مص ) بی شرم و فحاش گردیدن و برهنه فرج شدن . || دندانهای پیش گشاده بودن از لب زیرین . (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ): جلع فمه جلعاً؛ کان لا
محسالغتنامه دهخدامحسا. [ م َ ] (ع اِ) دهان . المثل : مااقرب محساه من مفساه ؛ ای فمه من استه . (ناظم الاطباء).
زبیبتانلغتنامه دهخدازبیبتان . [ زَ بی ب َ ] (ع اِ) کفک دو کنج دهن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). آب خشک شده ٔ دهان که بر محل بهم رسیدن دو لب نزدیک زبان جمع میگردد. گویند: «زبب فمه »؛
