فرچهرفرهنگ نام‌ها(تلفظ: far čehr) (فَر + چهر = چهره) ، دارای چهره‌ی با شأن و شکوه ، دارای حُسن و زیبایی ؛ (به مجاز) زیبارو .
فروهرلغتنامه دهخدافروهر. [ ف ُ هََ ] (اِ) در پهلوی فروهر ، فارسی باستان ظاهراً فرورتی و در اوستا فره وشی . در اصل مرکب از دو جزء فره یافرا به معنی پیش و «ور» به معنی پوشاندن ، نگ
فرچهلغتنامه دهخدافرچه . [ ف ِ چ ِ ] (اِ) آلتی از موی اسب و مانند آن که چون جاروبی خرد باشد و گاه ِ تراشیدن ریش با آن صابون به ریش مالند، سهولت تراشیدن را. (یادداشت به خط مؤلف )
