فرچهلغتنامه دهخدافرچه . [ ف ِ چ ِ ] (اِ) آلتی از موی اسب و مانند آن که چون جاروبی خرد باشد و گاه ِ تراشیدن ریش با آن صابون به ریش مالند، سهولت تراشیدن را. (یادداشت به خط مؤلف )
فرچهفرهنگ انتشارات معین(فِ چ ) (اِ.) = فرشه : وسیله ای ساخته شده از یک دسته الیاف طبیعی یا مصنوعی که بر روی دسته ای کوچک و عمودی بسته شده برای مالیدن چیزی بر یک سطح یا غیر آن مثل : قل
فرچهفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. وسیله‌ای مانند برس برای مالیدن کف صابون به‌صورت هنگام تراشیدن ریش.۲. ابزاری شامل یک دسته الیاف بر روی دسته‌ای کوچک برای مالیدن چیزی بر یک سطح.
فرچهرفرهنگ نام‌ها(تلفظ: far čehr) (فَر + چهر = چهره) ، دارای چهره‌ی با شأن و شکوه ، دارای حُسن و زیبایی ؛ (به مجاز) زیبارو .
فراهینفرهنگ نام‌ها(تلفظ: farāhin) (در اعلام) نام یک ایرانی معروف در زمان قباد ، نام یکی از اعیان ایران که با قباد فیروز معاصر بود .
فرچۀ پرداختpolishing brushواژه‌های مصوب فرهنگستانفرچهای که معمولاً بر روی ابزارهای چرخشی (rotary instruments) نصب می‌شود و برای پرداخت دندان‌های طبیعی یا مصنوعی به کار می‌رود
چهلغتنامه دهخداچه . [ چ َ / چ ِ ] (پسوند تصغیر) به فتح اول و عدم ظهور هاء در فارسی علامت تصغیر است . (در پهلوی ایچک ، ایچه ، ایزه ، ایزک ، ایجک ، ایژک نشانه ٔ تصغیر است ). (حو
ابزارفرهنگ فارسی طیفیمقوله: اختیار آتی آلت، وسیله، افزار، مایه، اندام، آلات، ادوات، ادات، لوازم، سلاح وسیلۀ مکانیکی، وسیلۀبرقی، اهرم، هندل، ماشین▼ برده، خادم، عروسک، مهره، روبات، آ