لغتنامه دهخدا
افتیات . [ اِ ] (ع مص ) فرمودن کسی را. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). حکم کردن بر کسی . (از اقرب الموارد). || درگذشتن . || نو بیرون آوردن کلام را. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). کلام بدیع آوردن . (از اقرب الموارد). || بی فرمانده کردن کاری را. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ). اس
