غوغالغتنامه دهخداغوغا. [ غ َ / غُو ] (اِ) شور و مشغله . (فرهنگ رشیدی ). شور و مشغله و فریاد و فغان که در وقت حادثه و بلایا از ازدحام و خروج خلق برآید حتی فریاد سگان به یکبار، و پیداست که غو بمعنی فریاد و نعره است ، و «غا» مبدل «گا» بمعنی جایی که غو و فریاد بس
غوغاءلغتنامه دهخداغوغاء. [ غ َ ] (ع اِ) ملخ ، چون پر برآرد، یا وقتی که رنگش مایل به سرخی گردد. (منتهی الارب ) (آنندراج ). ملخ یا ملخ انبوه . (منتهی الارب ذیل غوی ). ملخ پیاده . (مهذب الاسماء). ملخی که پرش برآمده باشد. || کرمکی است شبیه به پشه که بسبب ضعف ، گزیدن نتواند. || مگس ریزه ، و به سمی
غوغاییلغتنامه دهخداغوغایی . [ غ َ / غُو ] (ص نسبی ) هنگامه ساز و فتنه انگیز. (ناظم الاطباء). آنکه فتنه جوید و فساد انگیزد. شرطلب . شرانگیز. فتنه انگیز.آشوبگر. رجوع به غوغا و غوغاء شود : و این مشتی بازاری غوغائی خارجی طبع ناصبی ... را چه
غوغافرهنگ فارسی عمید۱. دادوفریاد؛ خروش.۲. مردم بسیار و درهمآمیخته.۳. (اسم، صفت) [قدیمی] مردم آشوبطلب.⟨ غوغا انگیختن: (مصدر لازم) [قدیمی] = ⟨ غوغا کردن⟨ غوغا برآوردن: (مصدر لازم) [قدیمی] = ⟨ غوغا کردن⟨ غوغا کردن: (مصدر لازم)۱. هیاهو و دادوفریاد کردن؛ هنگامه
قطاریقلغتنامه دهخداقطاریق . [ ق َ ] (اِ) هایهوی جنگ ، یعنی شور و غوغائی که به وقت جنگ و امثال آن برمی آید. (آنندراج از غیاث ).
متجلبلغتنامه دهخدامتجلب . [ م ُ ت َ ج َل ْ ل ِ ] (ع ص ) غوغائی و هنگامه ساز. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جانسون ).
غوغا انگیختنلغتنامه دهخداغوغا انگیختن . [ غ َ / غُو اَ ت َ ] (مص مرکب ) فتنه و آشوب بپا کردن . فتنه انگیختن . هیاهو کردن و بانگ برآوردن . غوغا برافکندن . رجوع به غوغا شود : چو دیدم که غوغائی انگیختم رها کردم آن بوم و بگریختم .<p cl
غوغاشکنلغتنامه دهخداغوغاشکن .[ غ َ / غُو ش ِ ک َ ] (نف مرکب ) آنکه فتنه و غوغا را بشکند. شکننده ٔ غوغا. رجوع به غوغا شود : شه غوغائی غوغاشکن کز حکم تیر اوبنات النعش بر گردون چه پروین بشکند غوغا.سوزنی (از جهان