غلط انداز

qalat[']andāz

معنی

آنچه کسی را به‌ غلط و اشتباه بیندازد یا فریب دهد؛ غلط‌اندازنده‌؛ به ‌غلط اندازنده‌.

دیکشنری

deceptive, high-sounding

جست‌وجوی دقیق

غلط انداز

گویش تهرانی

پرهای اضافی بال های کبوتر

غلط انداز

دیکشنری فارسی به انگلیسی

deceptive, high-sounding

غلط انداز

فرهنگ انتشارات معین

( ~ . اَ) [ ع - فا. ] 1 - (ص فا.) آن چه که دیگران را به اشتباه بیندازد، دارای ظاهر آراسته و پرهیمنه ولی توخالی . 2 - (ص مف .) تیری که به نشانه نرسد.

غلط انداز

فرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده

آنچه کسی را به‌ غلط و اشتباه بیندازد یا فریب دهد؛ غلط‌اندازنده‌؛ به ‌غلط اندازنده‌.

جست‌وجوی هم‌آوا

غلطانداز

لغت‌نامه دهخدا

غلطانداز. [ غ َل َ اَ ] (نف مرکب ) چپ انداز. (آنندراج ). چوب انداز. به غلط. به خطا و از روی اشتباه . فریبنده : در باغ سوی خانه ٔ بلبل شد و ما راانداخت ز پا این

جست‌وجوی مشابه

غلط اندازی

دیکشنری فارسی به انگلیسی

hoax

غلطاندازی

لغت‌نامه دهخدا

غلطاندازی . [ غ َ ل َ اَ ] (حامص مرکب ) غلطانداز کردن . فریبندگی : از غلطاندازی دوران مشو غافل که چرخ میشمارد اختر تابان چراغ دور را. طالع (از آنندراج ).رجوع به

غلط

فرهنگ سره

غلت، نادرست

غلط

دیکشنری فارسی به عربی

باطل , خاطي , خطا , منحرف

غلط

فرهنگ مترادف و متضاد

اشتباه، خبط، خطا، سقط، سقیم، سهو، مغلوط، نادرست، ناصحیح ≠ درست، صحیح

جست‌وجوی مشابه غلط تایپی

yox

دیکشنری انگلیسی به فارسی

یاهو

yex

دیکشنری انگلیسی به فارسی

yex

جست‌وجوی متن

موهم

لغت‌نامه دهخدا

موهم . [ هَِ ] (ع ص ) در وهم و غلط اندازنده و برنده خیال را به چیزی که قصد آن نباشد. (ناظم الاطباء). در وهم و غلطی اندازنده . (غیاث ) (آنندراج ). ایهام کننده .

اغلوطه

لغت‌نامه دهخدا

اغلوطه . [ اُ طَ ] (ع اِ) سخن غلط. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). سخنی که در آن غلط باشد. (از اقرب الموارد). || کلام که بدان کسی را بغلط اندازند. (منتهی الارب )

اغالیط

لغت‌نامه دهخدا

اغالیط.[ اَ ] (ع اِ) ج ِ اُغلوطَة، مسأله یا سخنی که بدان کسی را بغلط اندازند. (آنندراج ). مطالب یا سخنهایی که بدانها کسی را در غلط اندازند. (فرهنگ نظام ). ج ِ

غلوطة

لغت‌نامه دهخدا

غلوطة. [ غ َ طَ ] (ع ص ، اِ) سخن غلط. || کلام که بدان کسی رابه غلط اندازند. (منتهی الارب ) (آنندراج ). مسأله ای که در آن به غلط افتند. اُغلوطَة. (اقرب الموارد)

غلوط

لغت‌نامه دهخدا

غلوط. [ غ َ ] (ع ص ) مسئله ٔ غلوط؛ مسئله ای که در آن کسی را به غلط اندازند، چنانکه گویند: شاة حلوب و فرس رکوب ، و چون آن را اسم قرار دهند هاءدر آن افزایند و غلو