عتیبلغتنامه دهخداعتیب . [ ع ِ ] (ع اِمص ) ممال ِ عتاب : در یک سخن آن همه عتیبش بین در یک نظر آن همه فریبش بین . خاقانی (دیوان چ سجادی ص 654).خواجه کز مهر با شکیب آمدباسهی سرو در
عتیبفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. ملامت؛ سرزنش: ◻︎ مکن با من ناشکیبا عتیب / که در عشق صورت نبندد شکیب (سعدی۱: ۱۰۲).۲. خشم.
اطیبلغتنامه دهخدااطیب . [ اَطْ ی َ ] (ع ن تف ) اسم تفضیل از طاب و مؤنث آن طوبی است . (از متن اللغة). ج ، اَطایِب . (اقرب الموارد). رجوع به اطایب شود. خوشبوتر. (آنندراج ) (غیاث
عیب دارلغتنامه دهخداعیب دار. [ ع َ / ع ِ ] (نف مرکب ) عیب دارنده . معیوب و دارای عیب . (ناظم الاطباء) : که تو هم عیب دار و عیبناکی خدا را شد سزا از عیب پاکی . ناصرخسرو.عیب نمایی مک
عیب خرلغتنامه دهخداعیب خر. [ ع َ / ع ِ خ َ ] (نف مرکب ) عیب خرنده . آنکه عیب و نقص را بر دیگر چیزها ترجیح دهد : عیب خرند این دو سه ناموس گربی هنر و بر هنر افسوس گر.نظامی .
عیب خواهلغتنامه دهخداعیب خواه . [ ع َ / ع ِ خوا / خا ] (نف مرکب ) عیب خواهنده . آنکه عیب و نقص دیگران را طلب کند : تو این آب روشن مگردان سیاه که عیب آورد برتو بر عیب خواه .فردوسی .
تیبفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده= شیب۲ شیب‌وتیب: ◻︎ نبوده مرا هیچ با تو عتیب / مرا بی‌گنه کرده‌ای شیب‌وتیب (دقیقی: ۱۱۳).
عمارةلغتنامه دهخداعمارة. [ ] (اِخ ) نام فخذی است از قبیله ٔ عُتَیبة که ساکن الرکبة، واقع در شمال شرقی طائف میباشند. (از معجم قبائل العرب از الارتسامات اللطاف تألیف امیر شکیب ارس
ذوالمجنینلغتنامه دهخداذوالمجنین . [ ذُل ْ م ِ ج َن ْ ن َ ] (اِخ ) لقب عتیبه ٔ هذلی که در جنگ دو سپر بربستی .
