ظعنلغتنامه دهخداظعن . [ ظَ ع َ / ظَ ] (ع مص ) رفتن . کوچ کردن . از جائی به جائی شدن : او نیفتد درگمان از طعنشان او نگردد دردمند از ظعنشان .مولوی .
ضانلغتنامه دهخداضان . (اِخ ) کوهی است و گویا از کوههای دَوس باشد چه در حدیث آمده که ابوهریره از رأس ضان فروافتاد. (معجم البلدان ).
اظعانلغتنامه دهخدااظعان . [ اَ ] (ع اِ) ج ِ ظعینة. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ج ِ ظُعُن و ظُعن و ظعائِن . جج ِ ظعینة. (اقرب الموارد). ظعُنات . (اقرب الموارد) (متن اللغة). ج ِ
اعابللغتنامه دهخدااعابل . [ اَ ب ِ ] (اِخ ) نام جایگاهی است در گفته ٔ شبیب بن یزیدبن نعمان بن بشیر انصاری :طربت و هاجتنی الحمول الظواعن ُو فی الظّعن تشویق لمن هو قاطن ُو ما شجن ف
صوعةلغتنامه دهخداصوعة. [ ص َ ع َ ] (اِخ ) پشته ای است . در شعر ابن مقبل : لمن ظعن هبت بلیل فاصبحت بصوعة تحدی کالفسیل المکمم .(معجم البلدان ).
ظعینةلغتنامه دهخداظعینة. [ ظَ ن َ ](ع اِ) هودج . کجابه . کجاوه . || زن مادام که در هودج باشد. ج ، ظُعن ، ظُعُن ، ظعائن ، اَظْعان .
غمارلغتنامه دهخداغمار. [ غ ِ ] (اِخ ) رودباری است به نجد. (منتهی الارب ). نام وادیی در نجد و گفته اند ذوالغمار نام جایی است . قعقاع بن حریث گوید : تبصر یا ابن مسعودبن قیس بعینک
