طالح

tāleh

معنی

بدکردار؛ تبهکار؛ بدکار؛ بدعمل.

مترادف

۱. بدکار، تبهکار، فاسد، مخبط، بدعمل، بدکردار
۲. ولگرد، بیسامان ≠ صالح

جست‌وجوی دقیق

طالح

لغت‌نامه دهخدا

طالح . [ ل ِ ] (اِخ ) نام پیشین ایستگاه شماره ٔ 15 راه آهن شمال بوده است که فرهنگستان آن را به «تاله » تبدیل کرده است . (لغات فرهنگستان 19، 1318 هَ . ش .).

طالح

طالح . [ ل ِ ] (ع ص ) ضد صالح . و فی الحدیث : لولا الصالحون لهلک الطالحون . ج ، طُلَّح . (منتهی الارب ). ج ، طالحون و طالحین . مرد بدکردار. (غیاث اللغات ). تبهکار. بدکار. فاسد. بدمرد. (زمخشری ). || بی سامانکار. ج ،طُلَحاء. (ربنجنی ). مرد بیسامان . (مجمل اللغة) (تفلیسی ) (دهار

طالح

فرهنگ فارسی معین

(لِ) [ ع . ] (اِفا.) مرد بدکردار، تبهکار.

طالح

فرهنگ مترادف و متضاد

۱. بدکار، تبهکار، فاسد، مخبط، بدعمل، بدکردار ۲. ولگرد، بیسامان ≠ صالح

جست‌وجوی هم‌آوا

تپاله،تاپاله و تاپه

گویش تهرانی

سرگین گاو، کنایه از آدم تنبل و بی خاصیت

ثویلة

لغت‌نامه دهخدا

ثویلة. [ ث َ ل َ ] (ع اِ) گرد آمدن گاه گیاه . || گروه مردم از خانه های متفرق .

تالة

لغت‌نامه دهخدا

تالة. [ ل َ ] (ع اِ) خرمابن ریزه و نهال آن که بریده یا کنده بجای دیگر نشانند. ج : تال . (منتهی الارب ). و رجوع به کشاف اصطلاحات الفنون شود.

پتوله

لغت‌نامه دهخدا

پتوله . [ پ َ ل َ / ل ِ ] (اِ) بافته ٔ ابریشمی منقش کار هندوستان را گویند. (برهان ).

طالع

لغت‌نامه دهخدا

طالع. [ ل ِ ] (ع ص ) برآینده . (دهار) (غیاث اللغات ). صعودکننده . طلوع کننده . بازغ . شارق ، مقابل غارب : که من بحسن تو ماهی ندیده ام طالعکه من بقد تو سروی ندیده ام مایل . سعدی . || (اِ) دراصطلاح احکامیان جزوی از م

جست‌وجوی مشابه

طالحشقوق

لغت‌نامه دهخدا

طالحشقوق . [ ] (اِ) بقلة الیهودیة. خس کاذب . (دزی ج 2 ص 19). گیاهی است که معمولاً یکسال عمر میکند و گاهی هم بیشتر دوام میکند. برگهای آن در دو طرف شاخه میروید ولی کاملاً روبروی هم قرار ندارند. گلهای آن یکنوع گ