لغتنامه دهخدا
شارف . [ رِ ] (ع ص ) تیر کهنه و دیرینه . (منتهی الارب ). یقال سهم شارف ، اذا وصف بالعتق و القدم . (اقرب الموارد). || مرد قریب بشرافت و بزرگی رسیده . (منتهی الارب ). الشارف من الناس ؛ الذی سیصیر شریفاً عن قلیل . (اقرب الموارد). نودولت . || (اِ) اشتر پیر. (مهذب الاسماء). شتر ما