شیمهلغتنامه دهخداشیمه . [ م َ / م ِ ] (اِ) قسمی از انگور. (ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از فرهنگ جهانگیری ) (از برهان ).
شیمهلغتنامه دهخداشیمه . [ م َ / م ِ ] (از ع ، اِ) شیمة. عادت و طبیعت . (ناظم الاطباء). طبیعت و عادت و خوی . (غیاث ). خوی (و بدین معنی به همزه نیز آمده ). (آنندراج ). ج ، شیَم .
شیمةلغتنامه دهخداشیمة. [ م َ ] (ع اِ) خوی و عادت و طبیعت . (ناظم الاطباء). شیمه . خو. (منتهی الارب ). خلق . (اقرب الموارد). رجوع به خوی شود.
شیمةلغتنامه دهخداشیمة. [ م َ ] (ع اِ) خوی و عادت و طبیعت . (ناظم الاطباء). شیمه . خو. (منتهی الارب ). خلق . (اقرب الموارد). رجوع به خوی شود.
شیملغتنامه دهخداشیم . [ ی َ ] (ع اِ) ج ِ شیمة. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (دهار) (اقرب الموارد). خلقها. (مقدمه ٔ لغت میر سیدشریف جرجانی ص 3). خویهای نیک . (دهار).
شئمةلغتنامه دهخداشئمة. [ ش ِءْ م َ ] (ع اِ) لغتی است در شیمه چه یاءمبدل به همزه شود. بمعنی خلق و عادت و طبیعت و بیشتر بصورت شیمه آید. (از اقرب الموارد). خوی و عادت و طبیعت . (نا
شیمتلغتنامه دهخداشیمت . [م َ ] (از ع ، اِ) شیمة. شیمه . خوی و خلق و خصلت . شنشنه . هجیر. عادت . دأب . (یادداشت مؤلف ) : سخنهای منظوم شاعر شنیدن بود سیرت و شیمت خسروانی . منوچه