شواغل

šavāqel

معنی

۱. [جمع شاغلَة و شاغل] = شاغل
۲. آنچه انسان را به‌ خود مشغول می‌سازد و از توجه به ‌امور معنوی بازدارد؛ قیود و علایق مادی.

جست‌وجوی دقیق

شواغل

لغت‌نامه دهخدا

شواغل . [ ش َ غ ِ ] (ع اِ) ج ِ شغل . (غیاث اللغات ) (یادداشت مؤلف ). اما در فرهنگهای عربی ج ِ شغل اَشغال و شُغول آمده است . رجوع به منتهی الارب و اقرب الموارد

شواغل

فرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده

۱. [جمع شاغلَة و شاغل] = شاغل۲. آنچه انسان را به‌ خود مشغول می‌سازد و از توجه به ‌امور معنوی بازدارد؛ قیود و علایق مادی.

جست‌وجوی مشابه

شاغل

فرهنگ سره

پیشه ور، کاردار

شوال

گویش مازنی

گیاهی دارویی در مناطق کوهستانی لاریجان

شاغلام

گویش تهرانی

غلام

شاغل

دیکشنری عربی به فارسی

ساکن , مستاجر , اشغال کننده

شوالیه

دیکشنری فارسی به عربی

فارس

جست‌وجوی متن

لواهی

لغت‌نامه دهخدا

لواهی . [ ل َ ] (ع ص ، اِ) ج ِ لاهیة. شواغل .

لواهی

فرهنگ انتشارات معین

(لَ) [ ع . ] (ص .) جِ لاهی و لاهیه ؛ بازدارنده ها، شواغل .

وَطْئَاً

فرهنگ واژگان قرآن

قدم نهادن (و عبارت "إِنَّ نَاشِئَةَ ﭐللَّيْلِ هِيَ أَشَدُّ وَطْئَاً " (:حادثه شب شديدترين قدم نهادن است) و حادثه شب كنايه از نماز شب استو اشاره دارد به اينکه ا

شاغل

لغت‌نامه دهخدا

شاغل . [غ ِ ] (ع ص ) مشغول کننده . (دهار). در کار دارنده . (منتهی الارب ). شغله به ؛ جعله مشغولاً فهو شاغل . (اقرب الموارد). ج ، شواغل . (دهار). || شغل شاغل ؛ م

عوائق

لغت‌نامه دهخدا

عوائق . [ ع َ ءِ ] (ع اِ) ج ِ عائق . (از اقرب الموارد). رجوع به عائق شود. || ج ِ عائقة. (از آنندراج ) (از غیاث اللغات ). رجوع به عائقة شود. || موانع و حوادث . (