شمبلیلهلغتنامه دهخداشمبلیله . [ ش َ ب َ لی ل َ / ل ِ ] (اِ) حلبه . (یادداشت مؤلف ). رجوع به حلبه و شمبلید شود.
شنبلیلهگویش اصفهانی تکیه ای: šembella طاری: šembila طامه ای: šambelila طرقی: šembila کشه ای: šembila نطنزی: šembila
شنبلیلهلغتنامه دهخداشنبلیله . [ شَم ْ ب َ لی ل َ / ل ِ ] (اِ) شملیز. شملید. شنبلید. شنبلیت . بمعنی شنبلید است و آن رستنیی باشد که به عربی حلبه و به هندی میتهی و به یونانی فریقه خوا
شنبلیلهگویش خلخالاَسکِستانی: šanbalila دِروی: šanbalila شالی: šanbalula کَجَلی: šambalila کَرنَقی: šambalila کَرینی: šambalila کُلوری: šambalila گیلَوانی: šambalila لِردی: šamba
شنبلیلهگویش کرمانشاهکلهری: šemelya گورانی: šemelya سنجابی: šemelya کولیایی: šemelya زنگنه‌ای: šemelya جلالوندی: šemelya زوله‌ای: šemelya کاکاوندی: šemelya هوزمانوندی: šemelya
شنبلیلهفرهنگ انتشارات معین(شَ بَ لَ یا لِ) (اِ.) گیاهی است علفی و یکساله از تیرة سبزی آساها. برگ هایش متناوب و مرکب از سه برگچه است . گل هایش منفرد و به رنگ زرد روشن یا بنفش و یا مایل به
شمبلیدلغتنامه دهخداشمبلید. [ ش َ ب َ ] (اِ) شنبلید. || شمبلیله . گیاهی مأکول که تخم آنرا به تازی حلبه گویند و در خورشها و اشکنه ها تازه و خشک آنرا داخل می کنند. (ناظم الاطباء). ش
شملیتلغتنامه دهخداشملیت . [ ش َ ] (اِ) شملید. حلبه و شمبلیله . شلمیز. (ناظم الاطباء). اسم هندی حلبه است . (تحفه ٔ حکیم مؤمن ). رستنیی باشد که آن را به عربی حلبه گویند. شملید. (ا
شنبلیللغتنامه دهخداشنبلیل . [ شَم ْ ب َ ] (اِ) شنبلیله . شمبلیله . حلبه . (ناظم الاطباء). رجوع به شنبلیله شود.
شملیدلغتنامه دهخداشملید. [ ش َ ] (اِ) شملیت . شلمیز. حلبه و شمبلیله . (منتهی الارب ). رستنی باشد که آن را به عربی حلبه گویند. (از برهان ) (آنندراج ). حلبه . (نصاب الصبیان ). شملی