شلنگ اندازلغتنامه دهخداشلنگ انداز. [ ش َ ل َ / ش ِ ل ِ / ل َ اَ ] (نف مرکب ) آنکه با گامهای بلند رود. (یادداشت مؤلف ).- شلنگ اندازان رفتن ؛ شلنگ انداز رفتن . (یادداشت مؤلف ). رجوع
شلنگ اندازیلغتنامه دهخداشلنگ اندازی . [ ش َ ل َ / ش ِ ل ِ /ل َ اَ ] (حامص مرکب ) رفتن با گامهای بلند و پای انداز. (از یادداشت مؤلف ). رجوع به شلنگ انداختن شود.
شلنگ اندازیلغتنامه دهخداشلنگ اندازی . [ ش َ ل َ / ش ِ ل ِ /ل َ اَ ] (حامص مرکب ) رفتن با گامهای بلند و پای انداز. (از یادداشت مؤلف ). رجوع به شلنگ انداختن شود.
شلنگ انداختنلغتنامه دهخداشلنگ انداختن . [ ش َ ل َ / ش ِ ل ِ / ل َ اَ ت َ] (مص مرکب ) دویدن یا راه رفتن سریع با گامهای بلند. (فرهنگ لغات عامیانه ). با گامهای بزرگ پای اندازان رفتن . (یاد
اندازلغتنامه دهخداانداز.[ اَ ] (اِمص ) به معنی مصدر است که انداختن باشد. (از برهان قاطع). عمل انداختن . (فرهنگ فارسی معین ).- بارانداز ؛ آنجا که بار فرود می آورند: بارانداز کشتی
پالغتنامه دهخداپا. (اِ) رِجل . از اندامهای بدن و آن از بیخ ران تا سر پنجه ٔ پای باشد شامل ران و زانو و ساق و قدم . پای . و گاه بمعنی قسمت زیرین پا آید که عرب قدم گوید و آن از