شلاقیلغتنامه دهخداشلاقی . [ ش َل ْ لا ] (ص نسبی ) منسوب به شلاق . || قسمت باریک تر تنه ٔ درخت تبریزی و سپیدار که در نجاری و خرپاکوبی متداول است و از لحاظ قطر میان تیر و دستک واقع
زخمه‌ای شلاقیsnap pizzicato, Bartók pizzicatoواژه‌های مصوب فرهنگستاننوعی اجرای زخمه‌ای که در آن زه با شدت به طرف بالا کشیده میشود و در بازگشت به دستۀ ساز برخورد می‌کند
داریکهلغتنامه دهخداداریکه . [ ک َ / ک ِ ] (اِ) قسمت بالای دارها (درخت ها) که تیر از آن کنند. در همدان مصطلح است ، و در کرج و طهران ، شلاقی نامند.
رکاب کشلغتنامه دهخدارکاب کش . [ رِک َ / ک ِ ] (نف مرکب ) رکاب کشنده . || به تاخت . شلاقی . تاخت بی توقف اسب به حرکت تند و چهارنعل .
آچارفرهنگ فارسی طیفیمقوله: اختیار آتی ار پیچ‌گوشتی، آچار دوسو، آچار چهارسو، آچار اف‌اف، آچار فرانسه، آچار زنجیری (تسمه‌ای، شلاقی،تَخت، آلن، شش‌گوش، رینگی) انبرقفلی، انبرکلاغی، انب
آچارفرهنگ انتشارات معین[ تر. ] ( اِ.) آلتی فلزی که به وسیلة آن مهره های آهنین را باز کنند یا ببندند و انواع مختلف دارد: چهارسو، دو سر، شمع ، شلاقی ، آلن و غیره .