شفاهیلغتنامه دهخداشفاهی . [ ش ِ ] (ص نسبی ) سخنی که از دو لب بیرون آید و روبرو گفته شود. (ناظم الاطباء). به کسر شین ، منسوب به شفاء است که مصدر شافه باشد ولی بعضیها به فتح تلفظ ک
شفاهیلغتنامه دهخداشفاهی . [ ش ُ هی ی ] (ع ص ) ستبرلب . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). مرد بزرگ لب . (مهذب الاسماء). ستبرلب ، و آن از تغییر نسب پدید آید. (از اقرب الموا
شفاهی‌گراییoralismواژه‌های مصوب فرهنگستانرویکردی در آموزش ناشنوایان مبتنی بر مهارت‌های کلامی و بدون استفاده از ارتباط دستی