شفاهلغتنامه دهخداشفاه . [ ش ِ ] (ع اِ) ج ِ شَفَة. به معنی لبها. (فرهنگ فارسی معین ) (یادداشت مؤلف ). ج ِ شَفَت . (از آنندراج ). ج ِ شفة. (دهار) (اقرب الموارد). لبها، و آن جمع ش
شفعهفرهنگ فارسی عمید / قربانزادهحق همسایگی؛ حق تقدمی که همسایه و شریک ملک در خرید ملک همسایه یا سهم شریک دارد.
شفعهلغتنامه دهخداشفعه . [ ش ُ ع َ / ع ِ ] (از ع ، اِمص ) همسایگی . (غیاث اللغات ) (ناظم الاطباء).- حق شفعه ؛ حق خریداری که به همسایه و شریک ملک داده میشود. (ناظم الاطباء). و رج
شفاهاًلغتنامه دهخداشفاهاً. [ ش ِ هََن ْ ](ع ق ) هر آنچه روبرو گفته شود. ضد کتبی . (ناظم الاطباء). بمشافهه . بزبان . لفظاً. حضوراً. زبانی . نه به پیغام . برخلاف پیغام . برخلاف کتبا
شفاهاًلغتنامه دهخداشفاهاً. [ ش ِ هََن ْ ](ع ق ) هر آنچه روبرو گفته شود. ضد کتبی . (ناظم الاطباء). بمشافهه . بزبان . لفظاً. حضوراً. زبانی . نه به پیغام . برخلاف پیغام . برخلاف کتبا
شفاهیلغتنامه دهخداشفاهی . [ ش ِ ] (ص نسبی ) سخنی که از دو لب بیرون آید و روبرو گفته شود. (ناظم الاطباء). به کسر شین ، منسوب به شفاء است که مصدر شافه باشد ولی بعضیها به فتح تلفظ ک
