شغنبلغتنامه دهخداشغنب . [ ش َ ن َ ] (ع ص ، اِ) شاخ تر و تازه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ).
شنبلیلهگویش اصفهانی تکیه ای: šembella طاری: šembila طامه ای: šambelila طرقی: šembila کشه ای: šembila نطنزی: šembila
دریغالغتنامه دهخدادریغا. [ دِ / دَ ] (صوت ) در این لفظ الف زائد است و می تواند که برای ندبه باشد که در آخر مندوب زائد کنند برای مد صوت ؛ و «خان آرزو» نوشته که الف دریغ رابط بود ب
شاخلغتنامه دهخداشاخ . (اِ) شاخه . شغ. شغه . غصن . فرع . قضیب . فنن . خُرص ، خِطر. خَضِر. نجاة. عِرزال . بار.رجوع به بار شود. شاخ درخت . (فرهنگ جهانگیری ) (فهرست ولف ) . فرع در