شررفشانلغتنامه دهخداشررفشان . [ ش َ رَرْ ف ِ ] (نف مرکب ) آنکه از وی جرقه های آتش پراکنده گردد. || دارای لمعان ، مانند ستاره های ثابت . (ناظم الاطباء).
شررفشانفرهنگ فارسی عمید / قربانزادهویژگی آنچه جرقه‌های آتش پراکنده می‌کند؛ هرچه از آن ریزۀ آتش می‌جهد.
شکرفشانلغتنامه دهخداشکرفشان . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ف َ /ف ِ ] (نف مرکب ) شکرافشان . که شکر پاشد : سر زلف در عطف دامن کشان ز چهره گل از خنده شکّرفشان . نظامی . || کنایه از سخت شیر
شکرفشانانلغتنامه دهخداشکرفشانان . [ ش َ ک َ ف َ / ف ِ ] (نف مرکب ، ق مرکب ) صفت حالیه . در حال شکرفشانی . در حالت شکرافشانی . در حال خواندن شعر یا آواز شیرین و خوش . در حال گفتن سخن
شکرفشانیلغتنامه دهخداشکرفشانی . [ ش َ ک َ ف َ / ف ِ ] (حامص مرکب ) شکرافشانی . شکرپاشی . || کنایه از سخت شیرین زبانی . (از یادداشت مؤلف ). شیرین سخنی : دلم از تو چون نرنجد که به وه
دررفشانلغتنامه دهخدادررفشان . [ دُ رَرْ ف ِ ] (نف مرکب ) درر فشاننده . در فشان . || سراینده ٔ اشعاری چون در، نغز و نیکو : درر فشانم در مدح صدر سیف الدین که طبع خاطر دارم چو دُرّ در
شکرفشانلغتنامه دهخداشکرفشان . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ف َ /ف ِ ] (نف مرکب ) شکرافشان . که شکر پاشد : سر زلف در عطف دامن کشان ز چهره گل از خنده شکّرفشان . نظامی . || کنایه از سخت شیر
شکرفشانانلغتنامه دهخداشکرفشانان . [ ش َ ک َ ف َ / ف ِ ] (نف مرکب ، ق مرکب ) صفت حالیه . در حال شکرفشانی . در حالت شکرافشانی . در حال خواندن شعر یا آواز شیرین و خوش . در حال گفتن سخن
شکرفشانیلغتنامه دهخداشکرفشانی . [ ش َ ک َ ف َ / ف ِ ] (حامص مرکب ) شکرافشانی . شکرپاشی . || کنایه از سخت شیرین زبانی . (از یادداشت مؤلف ). شیرین سخنی : دلم از تو چون نرنجد که به وه
سوخته باللغتنامه دهخداسوخته بال . [ ت َ / ت ِ ] (ص مرکب ) بال و پر ریخته : با بلبلان سوخته بال ضمیر من پیغام آن دو طوطی شکرفشان بگوی .سعدی .
لبنلغتنامه دهخدالبن . [ ل َ ب َ ] (ع اِ) شیر و آن اسم جنس است . ج ، البان . (منتهی الارب ). و هو مرکبة من مائیة و جبنیة و دسومة : چگونه جدری جدری کجا ز پستانش هنوز هیچ لبی بوی
