شجلغتنامه دهخداشج . [ ش َ ] (اِ) زمین سفید سخت کم گیاه را گویند که در آن غله نروید. (برهان ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
شجلغتنامه دهخداشج . [ ش َج ج ] (ع مص ) سر کسی شکستن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || قوت شراب به آب بشکستن . (تاج المصادر بیهقی ). آمیختن شراب رابه آب . (از منتهی الا
شجاعگویش اصفهانی تکیه ای: šoǰa / natars طاری: delir طامه ای: šoǰâ طرقی: šöǰâɂ کشه ای: delir نطنزی: šoǰâ
شجاجلغتنامه دهخداشجاج . [ ش ِ ] (ع مص ) با هم سر شکستن : یقال بینهم شجاج ؛ ای شج بعضهم بعضا. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
شجیةلغتنامه دهخداشجیة. [ ش َ ی َ / جی ی َ ] (ع ص ) زن اندوهگین . (منتهی الارب ). امراءة شجیة؛ زن اندوهگین . (از اقرب الموارد). رجل شج و امراءة شجیة به تخفیف یاء، ولی برخلاف قیاس
