شبکوکالغتنامه دهخداشبکوکا. [ ش َ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) شبکو. شبکوک . شبکوکه . به معنی شبکوک است که گدایی بالای منار باشد. (برهان قاطع) : به شاخ گلبنان آن شوریده بلبل چه شبکوکا زند
شبکوکفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. درویش؛ فقیر.۲. درویشی که شب روی بلندی مانند پشته یا درخت می‌رفت و به آواز بلند مردم را دعا می‌کرد و صدقه می‌خواست: ◻︎ زهی جوفروشان گندم‌نمای / جهانگرد شبکوک
شبکوکلغتنامه دهخداشبکوک . [ ش َ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) شبکو. شبکوکا. شبکوکه . نوعی از گدایی باشد و آن چنان است که شبها بر بالای مناری یا پشته ای یا درختی که در میان محله واقع باشد
شبکوکهلغتنامه دهخداشبکوکه . [ ش َ ک َ / ک ِ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) شبکو. شبکوک . شبکوکا. نوعی از گدایی باشد. (برهان ). و رجوع به مترادفات کلمه شود.
شبکوکلغتنامه دهخداشبکوک . [ ش َ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) شبکو. شبکوکا. شبکوکه . نوعی از گدایی باشد و آن چنان است که شبها بر بالای مناری یا پشته ای یا درختی که در میان محله واقع باشد
شبکوکهلغتنامه دهخداشبکوکه . [ ش َ ک َ / ک ِ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) شبکو. شبکوک . شبکوکا. نوعی از گدایی باشد. (برهان ). و رجوع به مترادفات کلمه شود.
شبکوکفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. درویش؛ فقیر.۲. درویشی که شب روی بلندی مانند پشته یا درخت می‌رفت و به آواز بلند مردم را دعا می‌کرد و صدقه می‌خواست: ◻︎ زهی جوفروشان گندم‌نمای / جهانگرد شبکوک
شبکولغتنامه دهخداشبکو. [ ش َ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) شب کوک . شب کوکه . شب کوکا. گدایی را گویند که شبها بر پشته یا درختی که در میان محله واقع باشد برآید و به آواز بلند نام مردم مح
خرمن گدایلغتنامه دهخداخرمن گدای . [ خ ِ / خ َ م َ گ َ / گ ِ ] (اِ مرکب ) گدای خرمن . آنکه بر سر خرمنها بگدائی رود. (از برهان قاطع) (از ناظم الاطباء) : زهی جوفروشان گندم نمای جهان گرد