سبولغتنامه دهخداسبو. [ س ُ / س َ ] (اِ) سبوی . در گویش خوانساری سو (سبوی بزرگ )،گیلکی «سوبو» ، تهرانی «سبو» . آوندی سفالین و دسته دار که در آن آب و شراب و جز آن ریزند. (حاشیه ٔ
سبو شکستنلغتنامه دهخداسبو شکستن . [ س َ ش ِ ک َ ت َ ] (مص مرکب ) کنایه از نومید شدن و ناامید گردیدن . (برهان ) (انجمن آرا) : نوح درین بحر سپر بفکندخضر در این چشمه سبو بشکند. نظامی .ر
سبو کوچکلغتنامه دهخداسبو کوچک . [ س َ چ َ ] (اِخ ) دهیست جزء دهستان لواسان کوچک بخش افجه ٔ شهرستان تهران واقع در 300 گزی خاور گلندوَک . هوای آن سرد و دارای 361 تن سکنه است .آب آنجا
