ستیالغتنامه دهخداستیا. [ س َ ت َ ] (هزوارش ، اِ) هزوارش «ستیا، ستیا» ، پهلوی «گثیه » (گیتی )، قیاس کنید با ستها. (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). بمعنی ستها که دنیا و روزگار باشد.
سطیعلغتنامه دهخداسطیع. [ س َ ] (ع ص ) درازبالا. || (اِ) صبح . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (اقرب الموارد). رجوع به سطع شود.
ستارهگویش اصفهانی تکیه ای: setâra طاری: üssâra طامه ای: essâra طرقی: ösâra کشه ای: össâra نطنزی: setâra
ستارهلغتنامه دهخداستاره . [ س ِ رَ / رِ ] (اِ) اوستا «ستار» ، پهلوی «ستارک « » نیبرگ 207»، هندی باستان «ستر» ، ارمنی «استی » ، کردی «ایستیرک » ، افغانی «ستورایی » و «ستارغا» (چشم
ساتیارواژهنامه آزاداین کلمه از ستیا میآید به معنی ستایش گر اسم اصیل ایرانی ازسرداران زمان هخامنشی دوره داریوش سیرگاه سیرگاه
ادیب فراهانیلغتنامه دهخداادیب فراهانی . [ اَ ب ِ ف َ ] (اِخ ) محمدصادق متخلص به امیری ملقب به ادیب الممالک فرزند حاجی میرزا حسین نوه ٔمیرزا معصوم محیط برادر میرزا ابوالقاسم قائم مقام وز
