زشت خولغتنامه دهخدازشت خو. [ زِ ](ص مرکب ) زشت خوی . بدخو. کج خلق . (از ناظم الاطباء). که خوی و خلق ناپسند داشته باشد. بداخلاق : فرستاد پاسخ که این گفتگوی نزیبد جز از مردم زشتخوی
زشت خواندنلغتنامه دهخدازشت خواندن . [ زِ خوا / خا دَ ] (مص مرکب ) تقبیح . تقبیح کردن . تشنیع. (از یادداشتهای بخط مرحوم دهخدا).
زشت خوییلغتنامه دهخدازشت خویی .[ زِ ] (حامص مرکب ) بدخویی . کج خلقی . (ناظم الاطباء).عمل زشت خوی : معاسرة؛ زشت خویی کردن . (منتهی الارب ).تو از زشت خویی نگفتی ورا.بر آتش زدی جان و د
زشت خوییلغتنامه دهخدازشت خویی .[ زِ ] (حامص مرکب ) بدخویی . کج خلقی . (ناظم الاطباء).عمل زشت خوی : معاسرة؛ زشت خویی کردن . (منتهی الارب ).تو از زشت خویی نگفتی ورا.بر آتش زدی جان و د
زشت خواندنلغتنامه دهخدازشت خواندن . [ زِ خوا / خا دَ ] (مص مرکب ) تقبیح . تقبیح کردن . تشنیع. (از یادداشتهای بخط مرحوم دهخدا).
زشت رویلغتنامه دهخدازشت روی . [ زِ ] (ص مرکب ) زشت رو. بدروی . بدشکل . (از ناظم الاطباء). آنکه دارای چهره ٔ زشت باشد. زشت صورت . (از فرهنگ فارسی معین ). قَمهَد. دَمامَه . طِنفِس .
پرخدوئیلغتنامه دهخداپرخدوئی . [ پ ُ خ َ ] (حامص مرکب ) زشت خوئی . خیره روئی . خربطی . و رجوع به خدو شود.