زبان دریلغتنامه دهخدازبان دری . [ زَ ن ِ دَ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) قسمتی از زبان باستانی ایران . (ناظم الاطباء). لغت پارسی باستان است و وجه تسمیه ٔ آنرا بعضی بفصیح تعبیر کرده اند
زبان داریلغتنامه دهخدازبان داری . [ زَ ] (حامص مرکب )زبان دار بودن . رجوع به زبان دار و زبان داشتن شود.
دریلغتنامه دهخدادری .[ دَ ] (اِخ ) (زبان ...) زبان فارسی رسمی معمول امروزه . (یادداشت مرحوم دهخدا). زبان فارسی که نوشتن و سرودن بدان پس از اسلام در ایران رواج و رسمیت یافت .در
فارسی دریلغتنامه دهخدافارسی دری . [ ی ِ دَ ] (اِخ ) فارسی جدید. زبان ایرانی که بعد از اسلام رواج یافت و زبان رسمی و ادبی گردید. پارسی نو زبان شهرهای شرقی و تاجیکان ناحیه ٔ ایران خاور
دری گویلغتنامه دهخدادری گوی . [ دَ ] (نف مرکب ) دری گو. دری گوینده . گوینده به زبان دری . کسی که به زبان دری تکلم کند. متکلم به دری . که به دری سخن گوید. شاعری که به زبان دری شعر س
هیلغتنامه دهخداهی . [ هََ ] (فعل ) به زبان دری و هندی به معنی هست . (انجمن آرا) (برهان ) (غیاث اللغات ) : هیم به پله ٔ نیکی ز یک سپندان کم به پله ٔ بدی اندر هزار سندانم . سوزن
جستانلغتنامه دهخداجستان . [ ج َ ] (نف مرکب ) می شاید به زبان دری مخفف جهان ستان باشد. (آنندراج ) (انجمن آرای ناصری ). جهانگیر. جهانگشا. ستاننده ٔ جهان .