ذنب الفرسلغتنامه دهخداذنب الفرس . [ ذَ ن َ بُل ف َ ] (ع اِ مرکب ) در ترجمه ٔ صیدنه ٔ ابوریحان ذیل کلمه ٔ ذنب الخیل گوید: ذنب الفرس نباتی است که عصاره ٔ او خون بینی را قطع کند - انتهی
ذنب الفرسلغتنامه دهخداذنب الفرس . [ ذَ ن َ بُل ْ ف َ رَ ] (اِخ ) ستاره ای است به دم فرس اعظم از صور فلکی . || (ع اِ مرکب ) به لغت اهل شام ذنب الخیل را گویند.
ذنب الفأرةلغتنامه دهخداذنب الفأرة. [ ذَ ن َ بُل ْ ف َءْ رَ ] (ع اِ مرکب ) هو لسان الحمل و یسمی بذلک لشبهه فی سنبلته التی فی طرف قضیبه بذنب الفأرة و فیها بزره . (ابن البیطار). و از آ
ذنب الحلیفلغتنامه دهخداذنب الحلیف .[ ذَ ن َ بُل ْ ح َ ] (اِخ ) در معجم البلدان این صورت بی ضبط حرکات آمده است و گوید: آبی است از بنی عقیل .
ذنب الاسدلغتنامه دهخداذنب الاسد. [ ذَ ن َ بُل ْ اَ س َ ] (اِخ ) دومین ستاره ٔ روشن از قدر اوّل در صورت اسد که بر منتهای دم او جای دارد و آن را قطب الاسد و صرفه نیز نامند .و نیز گفته
ذنب الخیللغتنامه دهخداذنب الخیل . [ ذَ ن َبُل ْ خ َ ] (ع اِ مرکب ) اَمسوخ . کنیاث . در ترجمه ٔ صیدنه ٔ ابوریحان آمده است : ابوحنیفه گوید: او را لحیةالتیس گویند و در زمین عرب بسیار با
دلبوثلغتنامه دهخدادلبوث . [دَ ل َ ] (ع اِ) گیاهی است . (منتهی الارب ). گیاهی است که عامه آنرا ذنب الفرس نامند. (از اقرب الموارد). نوعی از سوسن بری . (الفاظ الادویه ). سیف الغراب
امسوخلغتنامه دهخداامسوخ . [ اُ ] (ع اِ) دارویی است مانند نی و بنددار. (ناظم الاطباء). نباتی است مثل نی بنددار قابض و مقوی اعضا و نیکوکن رنگ روی و مسمن بدن و منقی رحم . ذرور آن بر
عسیبلغتنامه دهخداعسیب . [ ع َ ] (ع اِ) استخوان دنب و بن آن ، یا روئیدن گاه موی آن . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). استخوان ذَنَب . (مخزن الادویة) : یستحب ّ فی الفرس قصر العسی
احمدلغتنامه دهخدااحمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) ابن فارس بن زکریا اللغوی . ابن جوزی گوید احمدبن زکریا ابن فارس به سال سیصد و شصت و نه درگذشت ، و دو روز پیش از مرگ این قطعه بگفت :یارب ا
