دکینلغتنامه دهخدادکین . [ ] (اِخ )دهی است از بخش زرند شهرستان ساوه . آب آن از قنات . محصول آن غلات است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1).
دکینلغتنامه دهخدادکین . [ دُ ک َ ] (اِخ ) ابن رجاه فُقَیمی . راجز قرن اول هجری . وی در عصر امویان شهرت یافت و عمربن عبدالعزیز را آنگاه که والی مدینه بود مدح گفت . و نیز رجزی در
دکیناءلغتنامه دهخدادکیناء. [ دُ ک َ ] (ع اِ) دابه ای است کوچک از جنس هوام و احناش . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
دکینیهلغتنامه دهخدادکینیه . [ دَ نی ی َ ] (اِخ ) صنفی از فرقه ٔ زیدیه ، و آنان اصحاب فضل بن دکین بوده اند. (از مفاتیح ).
فضل بن دکینلغتنامه دهخدافضل بن دکین . [ ف َ ل ِ ن ِ دُ ک َ ] (اِخ ) مکنی به ابونعیم . حافظ و محدث واز اهل کوفه بود و از بزرگان شیوخ بخاری بود و امامی بود و طایفه ای به نام دکینیه به او
دکینیهلغتنامه دهخدادکینیه . [ دَ نی ی َ ] (اِخ ) صنفی از فرقه ٔ زیدیه ، و آنان اصحاب فضل بن دکین بوده اند. (از مفاتیح ).
دکیناءلغتنامه دهخدادکیناء. [ دُ ک َ ] (ع اِ) دابه ای است کوچک از جنس هوام و احناش . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
فضل بن دکینلغتنامه دهخدافضل بن دکین . [ ف َ ل ِ ن ِ دُ ک َ ] (اِخ ) مکنی به ابونعیم . حافظ و محدث واز اهل کوفه بود و از بزرگان شیوخ بخاری بود و امامی بود و طایفه ای به نام دکینیه به او
ابونعیملغتنامه دهخداابونعیم . [ اَ ؟ ] (اِخ ) فضل بن دکین از موالی طلحةبن عبیداﷲ تیمی . وفات 119 هَ . ق . او از فقهاء اصحاب حدیث است و از اوست : کتاب المناسک ، کتاب المسائل فی الفق
ابن ابی نعیملغتنامه دهخداابن ابی نعیم . [ اِ ن ُ اَ ن ُ ع َ ] (اِخ ) فضل بن دکین . او راست کتاب تفسیر بر قرآن کریم . (ابن الندیم ).