دندلغتنامه دهخدادند. [ دَ ] (اِ)دنده . استخوان پهلو. (از برهان ) (لغت محلی شوشتر) (از فرهنگ جهانگیری ). ضلع. (ناظم الاطباء). استخوان پهلو که آن را دنده نیز گویند. (آنندراج ) :
دندلغتنامه دهخدادند. [ دَ ] (هندی ، اِ) به هندی ساقه ٔ هر چیز است . || شناوری را گویند که پهلوانان در زورخانه روند و آن چنان است که کف دستهای خود را بر زمین گذارند و پایها را پ
دندلغتنامه دهخدادند. [ دُ ] (اِ) نوعی از زنبور است . (از برهان ) (لغت محلی شوشتر) (فرهنگ جهانگیری ). زنبور. (آنندراج ).
اند و دندلغتنامه دهخدااند و دند. [ اَ دُ دَ ] (ص مرکب ، از اتباع ) بمعنی تار و مار که زبر و زیر باشد و هم پاشیده و پراکنده باشد. (از هفت قلزم بنقل از یادداشتهای لغت نامه ). و رجوع به
دندانگویش اصفهانی تکیه ای: dendun طاری: dandun طامه ای: dandun طرقی: dandun کشه ای: dandun نطنزی: dendon
دندان آسیاگویش اصفهانی تکیه ای: dendun-e âsiyâ طاری: dandun-e ar طامه ای: dandungorde طرقی: dandun-e korsi / ar کشه ای: dandun-e ar نطنزی: dendon-e âr
اند و دندلغتنامه دهخدااند و دند. [ اَ دُ دَ ] (ص مرکب ، از اتباع ) بمعنی تار و مار که زبر و زیر باشد و هم پاشیده و پراکنده باشد. (از هفت قلزم بنقل از یادداشتهای لغت نامه ). و رجوع به
دندیلغتنامه دهخدادندی . [دَ ] (حامص ) صفت و حالت دند. دند بودن : بعون اللَّه بتی مشهور و معروف چو عوّانان به قلاشی و دندی . سوزنی (از جهانگیری ).رجوع به دند شود. || گسی . عفوصت
دندیدنلغتنامه دهخدادندیدن . [ دَ دی دَ ] (مص ) زمزمه کردن . (دهار) (السامی فی الاسامی ). زیر لب بنرمی چیزی گفتن : زمزمه ؛دندیدن مجوس به زمان خوردن . (یادداشت مؤلف ). در زیر لب آه
دندهفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. ‹دند› (زیست‌شناسی) هریک از دوازده استخوان قوسی‌شکل که از ستون مهره‌ها به‌طرف جلو و به سمت جناغ سینه کشیده شده و قفس سینه را تشکیل می‌دهند.۲. هریک از دندانه‌ه
