خوانسالارلغتنامه دهخداخوانسالار. [ خوا / خا ] (اِ مرکب ) سفره چی . بکاول . طباخ . بکاول ترکی است و در هندوستان او را چاشنی گیر خوانند. (برهان ) (ناظم الاطباء). عُجاهِن . (بحر الجواهر
سالار خوانلغتنامه دهخداسالار خوان . [ رِ خوا / خا ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) خوانسالار باشد که سفره چی است و در هندوستان چاشنی گیر خوانند. (برهان ). بکاول و چاشنی گیر. (آنندراج از فره
خوانسالاریلغتنامه دهخداخوانسالاری . [ خوا / خا ] (حامص مرکب ) حالت خوانسالار. عمل خوانسالار. (یادداشت بخط مؤلف ).
خانسالارلغتنامه دهخداخانسالار. (اِ مرکب ) رئیس میز پادشاهی . ناظر سلطنتی . (ناظم الاطباء). رجوع به «خوانسالار» شود.
خواندارلغتنامه دهخداخواندار. [ خوا / خا ] (نف مرکب ) خوان سالار. (یادداشت بخط مؤلف ) : بخواندار گفتا که شاه جهان ز تن بگسلاند ترا هوش و جان . فردوسی .سبک داد خواندار وی را جواب که
خوانسارلغتنامه دهخداخوانسار. [ خوا / خا ] (اِ مرکب ) مخفف خوان سالار که سفره چی و بکاول و طباخ باشد.(برهان قاطع) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) : خوان سار اجل نمی کند راست بر خوانچه ٔ ت
سالارلغتنامه دهخداسالار. (اِ) در پهلوی و در پازند «سالار» (نیبرگ 286)، ارمنی «سلر» . همریشه و هم معنی سردار. و در این کلمه دال افتاده و «را» به «لام »بدل شده . (هوبشمان 692). از
قدارلغتنامه دهخداقدار. [ ق ُ ] (ع ص ، اِ) مرد میانه . || باورچی . || شترکُش . || دیگ پز. || خوان سالار. || مار بزرگ . (منتهی الارب ) (آنندراج ).
سقاتلغتنامه دهخداسقات . [ س ُ ] (ع اِ) سقاة. ج ِ ساقی . آب دهنده : تخت را بسه پایه یکی خاص و دیگری خاتون او سیم جهت سقات و خوان سالاران . (جهانگشای جوینی ).