خفاجهلغتنامه دهخداخفاجه . [ خ َ ج َ ] (اِخ ) طایفه ای از عربان راه زن و قطاع الطریق . (از غیاث اللغات ) (ناظم الاطباء). در آنندراج آمده است که این طایفه از بنی عامرند : از خفاجه
ابن خفاجهلغتنامه دهخداابن خفاجه . [ اِ ن ُ خ َ ج َ ] (اِخ ) ابواسحاق ابراهیم بن ابی الفتح بن عبداﷲ اندلسی شاعر (450-533هَ .ق .). ولادتش در جزیره ٔ شقر نزدیک بلنسیه بوده و در همانجا د
خواجهفرهنگ انتشارات معین(خا جِ) (ص .) 1 - بزرگ ، سرور. 2 - مالدار، دولتمند. 3 - اخته ، مردی که خایه اش را کشیده باشند.
ابن خفاجهلغتنامه دهخداابن خفاجه . [ اِ ن ُ خ َ ج َ ] (اِخ ) ابواسحاق ابراهیم بن ابی الفتح بن عبداﷲ اندلسی شاعر (450-533هَ .ق .). ولادتش در جزیره ٔ شقر نزدیک بلنسیه بوده و در همانجا د
اغلبلغتنامه دهخدااغلب . [ اَ ل َ ] (اِخ ) ابن سالم بن عقال بن خفاجه تمیمی از شجاعان و پیشوایان و جد سلسله ٔ بنواغلب از ملوک افریقا بود. وی از همدستان ابومسلم خراسانی بود و در قی
خفاجیلغتنامه دهخداخفاجی . [ خ َ جی ی ] (ع ص نسبی ) انتساب به خفاجه که نام زنی است . (از انساب سمعانی ).
خفاچهلغتنامه دهخداخفاچه . [ ج َ چ َ ] (اِخ ) نام دیگر طایفه ٔ خفاجه . رجوع به برهان قاطع و خفاجه در این لغت نامه شود : نز سموم آسیب و نز باران بخیلی یافته نز خفاچه بیم و نز عربیه
ذوالقرحلغتنامه دهخداذوالقرح . [ ذُل ْ ق َ ] (اِخ ) لقب کعب بن خفاجه که بر تن اثر خستگی کاردی داشت . (منتهی الارب ) (المرصع). و قیل معویةابن الکلبی . (از حاشیه ٔ المرصع خطی ).