خشیاءلغتنامه دهخداخشیاء. [ خ َش ْ ] (ع ص ) مونث خشیان ؛ زن هراسان و ترسان . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از اقرب الموارد) (از لسان العرب ). || سخت و درشت و خشک . (آنندراج ).
خشاءلغتنامه دهخداخشاء. [ خ َ ] (ع اِ) زمین سخت و هموار بی گیاه . (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ).
خشاءلغتنامه دهخداخشاء. [ خ َش ْ شا ] (ع اِ) زمین گل و سنگناک . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ). زمین ریگ سود و جای کوج انگبین . (مهذب الاسماء). || خانه ٔ کبت . (منتهی الارب ) (ا
خشاءلغتنامه دهخداخشاء. [ خ ِش ْ شا] (ع اِمص ) تخویف . || (اِ) مترس یعنی شکلی که در کشت زار سازند از برای دفع جانوران زیانکار. (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب )
خشاءلغتنامه دهخداخشاء. [ خ ُش ْ شا ] (ع اِ) استخوان برآمده پس گوش . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
مخشیةلغتنامه دهخدامخشیة. [ م َ ی َ ] (ع مص ) ترسیدن . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (آنندراج ) (از ناظم الاطباء). و رجوع به خشیاء و خشیان و ماده ٔ قبل شود.
مخشاةلغتنامه دهخدامخشاة. [ م َ ] (ع مص ) ترسیدن . (آنندراج ) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). خشی خشیاً و خشاة و مخشاة. (ناظم الاطباء). خاش و خش و خشیان نعت مذکر است از آن و
خشاءلغتنامه دهخداخشاء. [ خ َ ] (ع اِ) زمین سخت و هموار بی گیاه . (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ).
خشاءلغتنامه دهخداخشاء. [ خ َش ْ شا ] (ع اِ) زمین گل و سنگناک . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ). زمین ریگ سود و جای کوج انگبین . (مهذب الاسماء). || خانه ٔ کبت . (منتهی الارب ) (ا
