خروفلغتنامه دهخداخروف . [ خ َ ] (ع اِ) بره ٔ نر. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). ذَکَر از اولاد ضأن . (یادداشت بخط مؤلف ): ج ، اَخْرِفة، خِ
خروفةلغتنامه دهخداخروفة. [ خ َ ف َ ] (ع اِ) مؤنث خروف . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ): خروفه ، بچه ٔ گوسفندتا چهارماهه از میش اگر ماده باشد. (از تاریخ قم ص 17
خروفیلغتنامه دهخداخروفی . [ خ َ ] (اِخ ) صدقةبن محمدبن خروف المصری الخروفی ، از اهل مصر و از نوادگان خروف بود. او از محمدبن هشام سدوسی روایت کرد و از او ابوالقاسم سلیمان بن احمدب
ابن خروفلغتنامه دهخداابن خروف . [ اِ ن ُ خ َ ] (اِخ ) ابوالحسن علی بن محمدبن علی حضرمی اشبیلی . وفات 610 یا 609 هَ .ق . عالم نحوی معروف . کتاب سیبویه و جمل زجاجی را شرح کرده است .