خاخلغتنامه دهخداخاخ . (اِخ ) موضعی است بین حرمین (مکه و مدینه ) و آن را روضه ٔ خاخ نیز گویند. (معجم البلدان ج 3 ص 384) (حبیب السیر چ 1 تهران ج 1 ص 135).
خذولغتنامه دهخداخذو. [ خ َ ] (ع مص ) آب دهان انداختن . لغتی در خذو. خیو. (یادداشت بخط مؤلف ). رجوع به کلمه ٔ خدو شود.
خذعلغتنامه دهخداخذع . [ خ ِ ذَ ] (ع ص ) متفرق ، منه : هم ذهبوا خِذَع َ و مِذَع َ ؛ رفتند پراگنده و متفرق . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء).
خخلغتنامه دهخداخخ . [ خ ِ ] (صوت ) کلمه ٔ نشانیدن شتران است و عرب آنرا «ایخ » گوید. آوازی که بدان شتر را بزانو زدن و خفتن وادارند، آوازی که با آن شتر را امر به نشستن کنند. (یا
خخ خخلغتنامه دهخداخخ خخ . [ خ َ خ َ ] (اِ فعل ) زحمت کش . سعی کن . || (اِ صوت ) آفرین . مرحبا. بسیار خوب . || (اِ) ضربان و جنبش و حرکت نبض . (از ناظم الاطباء).
خاخلغتنامه دهخداخاخ . (اِخ ) موضعی است بین حرمین (مکه و مدینه ) و آن را روضه ٔ خاخ نیز گویند. (معجم البلدان ج 3 ص 384) (حبیب السیر چ 1 تهران ج 1 ص 135).
خذولغتنامه دهخداخذو. [ خ َ ] (ع مص ) آب دهان انداختن . لغتی در خذو. خیو. (یادداشت بخط مؤلف ). رجوع به کلمه ٔ خدو شود.
خذعلغتنامه دهخداخذع . [ خ ِ ذَ ] (ع ص ) متفرق ، منه : هم ذهبوا خِذَع َ و مِذَع َ ؛ رفتند پراگنده و متفرق . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء).
خخلغتنامه دهخداخخ . [ خ ِ ] (صوت ) کلمه ٔ نشانیدن شتران است و عرب آنرا «ایخ » گوید. آوازی که بدان شتر را بزانو زدن و خفتن وادارند، آوازی که با آن شتر را امر به نشستن کنند. (یا
خخ خخلغتنامه دهخداخخ خخ . [ خ َ خ َ ] (اِ فعل ) زحمت کش . سعی کن . || (اِ صوت ) آفرین . مرحبا. بسیار خوب . || (اِ) ضربان و جنبش و حرکت نبض . (از ناظم الاطباء).
