خاییدنلغتنامه دهخداخاییدن . [ دَ ] (مص ) بدندان نرم کردن . (برهان قاطع). مضغ کردن . جاویدن . بدندان نرم کردن . (ناظم الاطباء). مضغ. لوک . ضوز. (تاج المصادر بیهقی ). جویدن . رجوع ب
خاییدنفرهنگ فارسی عمید / قربانزادهچیزی را با دندان نرم کردن؛ جویدن: ◻︎ همه نخل‌بندان بخایند دست / ز حیرت که نخلی چنین کس نبست (سعدی۱: ۱۷۴).
علکفرهنگ انتشارات معینخاییدن ( ~ . دَ) [ ع - فا. ] (مص ل .) 1 - سقز جویدن . 2 - کنایه از: بیهوده گفتن .
لییدنفرهنگ فارسی عمید / قربانزادهخاییدن: ◻︎ مسعود سعد چند لیی ژاژ / چه فایده ز ژاژ لییده (مسعودسعد۱: ۲۴۶).
انگشت خاییدنلغتنامه دهخداانگشت خاییدن . [ اَ گ ُ دَ ] (مص مرکب ) کنایه از حسرت و افسوس خوردن و ندامت و پشیمانی داشتن . (از برهان قاطع) (از آنندراج ). کنایه از پشیمانی خوردن و ندامت کردن
چنگال خاییدنلغتنامه دهخداچنگال خاییدن . [ چ َ دَ ] (مص مرکب ) کنایه از در خشم شدن . دچار حسرت و افسوس گشتن : مرغزاری که فسیله گه اسبان تو گشت شیر کآنجا برسد فرد بخاید چنگال .رودکی .
دست خاییدنلغتنامه دهخدادست خاییدن . [ دَ دَ ] (مص مرکب ) دست گزیدن . به دندان گرفتن دست به علامت حسرت و پشیمانی . اظهار پشیمانی کردن . (دهار) : دست خائی بعد ازآن تو کای دریغاین چنین م
لب خاییدنلغتنامه دهخدالب خاییدن . [ ل َ دَ ] (مص مرکب ) خاییدن و گزیدن لب به علامت حسرت و ندامت و تعجب و نیز شرمسار کردن کسی را : لب چه خائی برای کشتن من خود فلک پشت دست میخاید.میرخس
علک خاییدنلغتنامه دهخداعلک خاییدن . [ ع ِ دَ ] (مص مرکب ) عَلک . (منتهی الارب ). صمغ خاییدن . || بیهوده گفتن . ژاژ خاییدن . هرزه لائیدن . هرزه دراییدن . رجوع به ژاژ خاییدن شود. || دند
شکر خاییدنلغتنامه دهخداشکر خاییدن . [ ش َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) شکر خوردن . || کنایه از شیرین کام شدن . (یادداشت مؤلف ) : تا همی خوانی تو اشعارش همی خایی شکرتا همی گویی تو ابیاتش همی ب
ژاژیدنفرهنگ فارسی عمید / قربانزادهژاژ خاییدن؛ هرزه‌درایی کردن؛ یاوه‌سرایی کردن: ◻︎ خواری از او بس بُوَد آن کت کند / رنجه به ژاژیدن بسیار خویش (ناصرخسرو: ۱۷۸).
خایفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. = خاییدن۲. خاینده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): آهن‌خای، جگرخای، جوش‌خای، ژاژخای، شکرخای، گوهرخای.
