خالعلغتنامه دهخداخالع. [ ل ِ ] (اِخ ) حسین بن محمدبن جعفربن محمدبن حسین رافقی معروف به خالع.بعضی نسب او را به معاویةبن ابوسفیان میرسانند. وی از بزرگان علم نحو و لغت و ادب عرب بو
خالعلغتنامه دهخداخالع. [ ل ِ ] (ع ص ، اِ) خوشه ٔ خاربرآورده . (ناظم الاطباء). نعت است از خلع که به معنی خار برآوردن خوشه باشد. (منتهی الارب ). رجوع به کلمه ٔ خلع شود. || (اِ) زن
حسین خالعلغتنامه دهخداحسین خالع. [ ح ُ س َ ن ِ ل ِ ] (اِخ ) ابن محمدبن جعفر لغوی نحوی خالع یا خالعی . شاگرد ابوعلی فارسی و سیرافی بوده در 333 هَ . ق . 945/ م . متولد و 388 هَ . ق . /
حسین خالعلغتنامه دهخداحسین خالع. [ ح ُ س َ ن ِ ل ِ ] (اِخ ) ابن محمدبن جعفر لغوی نحوی خالع یا خالعی . شاگرد ابوعلی فارسی و سیرافی بوده در 333 هَ . ق . 945/ م . متولد و 388 هَ . ق . /
رافعیلغتنامه دهخدارافعی . [ ف ِ ] (اِخ ) حسین بن محمدبن جعفر. رجوع به حسین خالع در این لغت نامه و ریحانة الادب ج 2 شود.
تبراکلغتنامه دهخداتبراک . [ ت َ ] (اِخ ) موضعی است . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). موضعی است مقابل «تعشار»، و گفته اند آبی است «بنی عنبر» را، و در کتاب الخالع آمده است «تبراک »
