حلقلغتنامه دهخداحلق . [ ح َ ] (ع اِ) گلو. (منتهی الارب ) (دهار). نای گلوی . حلقوم . ج ، حلوق ، احلاق . (منتهی الارب ). مبلع. بلعوم : زواله اش چو شدی از کمان گروهه برون ز حلق مر
حَلقگویش خلخالاَسکِستانی: hulqut دِروی: luk شالی: həlqəm کَجَلی: luk کَرنَقی: xərtəq کَرینی: hulqum کُلوری: luk گیلَوانی: xərtəm لِردی: həlqəm
حَلقگویش کرمانشاهکلهری: hal̆q گورانی: hal̆q سنجابی: hal̆q کولیایی: hal̆q زنگنه‌ای: hal̆q جلالوندی: hal̆q زوله‌ای: hal̆q کاکاوندی: hal̆q هوزمانوندی: hal̆q